Ik ben in Johannesburg voor een vijf-weekse stage bij The Centre for the Less Good Idea, een interdisciplinaire werkplaats voor de kunst, opgericht door William Kentridge in de even hippe als ruige wijk Maboneng. Er wordt in het Centre op dit moment gewerkt aan drie verschillende, grote samenwerkingsprojecten die gepresenteerd worden als Season 3, op 11 tot en met 14 april. Ik ben hier samen met mijn studiegenoot Diede om te assisteren, observeren en kennis te maken met het werkveld van de stad.

Het is nauwelijks twee minuten lopen van Main Street Life naar Arts on Main (de lift nemen naar de zesde verdieping duurt langer). Na vijf dagen hier in Maboneng is het al bijna onmogelijk om in die twee minuten niemand tegen te komen die we nog niet hebben ontmoet. Mncedisi (de c is een klik), die ook in Main Street Life verblijft en acteur is bij één van de projecten in The Centre; de man die vintage records verkoopt op de hoek van de straat en wekelijks in het Market Theatre te vinden is; Freedom, de vreemde jongen uit de lift die steeds foto’s van ons wil maken voor zijn fashion blog die nog niet online is; Hayleigh van het PopArt theatre; of anders wel de medewerkers van Pata Pata die ons inmiddels al begroeten als vaste klanten.

Bij Pata Pata kan je terecht voor boerewors met pap en andere typisch Zuid Afrikaanse gerechten, een vegetarische geitenkaasburger hebben ze ook, cocktails, stukken red velvet cake ter grootte van een baksteen, hippe emaille bekers met theezakjes, live jazz of een DJ, halve liters Castle Lite.

Dit alles speelt zich af op slechts een klein gedeelte van Fox Street. Om de hoek is er nog een ATM en een supermarktje waar je voor Europese prijzen spaghetti, cheddar, verse groente, zebra- of krokodillenpaté en frambozenjam kunt krijgen. Veel verder durven we te voet niet te gaan. Het wordt ons ook sterk afgeraden. Door de uber-chauffeurs die ons van A naar B brengen, door het meisje van de supermarkt, door onze stagebegeleider, door eigenlijk iedereen. Zelfs op Fox Street, waar private security dag en nacht een oogje in het zeil houdt, werd maandagavond nog een vrouw gewelddadig beroofd van haar telefoon.

Terwijl Nederland naar de stembus ging werd hier gisteren Human Rights Day gevierd en herdacht, waren wij op Constitution Hill in de voormalige Woman’s Jail, waar op een conferentie heftig werd gesproken over ubuntu en het terugwinnen van menselijkheid. Apartheid werd 28 jaar geleden formeel opgeheven. De verschillen zijn nog steeds immens. De noodzaak om het daarover te hebben, om er beweging te brengen, is voelbaar in alles en iedereen.

Zelfs in die twee minuten van Main Street Life naar Arts on Main. De stad is rauw. De mensen zijn warm. En het regent.